اجازه مادر برای ازدواج

از نظر فقه شیعه، اجازه مادر شرط صحت عقد ازدواج (دائم یا موقت) نیست و ازدواج بدون اجازه ایشان از منظر شرعی باطل نمی باشد. با این حال، جایگاه والای مادر و حرمت رنجاندن وی، این موضوع را از بعد اخلاقی بسیار حائز اهمیت می سازد و تلاش برای جلب رضایت قلبی ایشان همواره توصیه می شود.

ازدواج، پیوندی مقدس و بنیادی در دین اسلام و از مهمترین ارکان تشکیل خانواده است که در قرآن کریم و روایات اهل بیت (علیهم السلام) بر اهمیت آن تاکید فراوان شده است. این سنت حسنه، نه تنها نیازهای طبیعی و عاطفی انسان را برآورده می سازد، بلکه بستری برای رشد معنوی، آرامش روانی و تکامل اجتماعی فراهم می آورد. در جامعه ایرانی، که خانواده نقش محوری در زندگی افراد ایفا می کند، تصمیم گیری های مهمی نظیر انتخاب همسر، معمولاً با مشورت و همراهی والدین صورت می پذیرد. در این میان، نقش و جایگاه مادر، به دلیل عواطف عمیق و دلسوزی های بی شمار، اهمیتی ویژه دارد. با این حال، گاهی اوقات این سؤال در ذهن جوانان مطرح می شود که آیا کسب اجازه از مادر برای صحت ازدواج ضروری است؟ و اگر مادر به دلایلی با ازدواج فرزند خود موافقت نکند، تکلیف چیست؟ این ابهامات می تواند منجر به سردرگمی و چالش های عاطفی شود. این مقاله با هدف روشن سازی ابعاد شرعی و اخلاقی موضوع «اجازه مادر برای ازدواج» و ارائه راهنمایی های عملی تدوین شده است تا به مخاطبان کمک کند تا با درک صحیح این مسئله، تصمیمی آگاهانه و مسئولانه اتخاذ کنند.

حکم شرعی و حقوقی اجازه مادر برای ازدواج

در بررسی موضوع اجازه مادر برای ازدواج، لازم است ابتدا به اصول فقهی و حقوقی حاکم بر این مسئله بپردازیم تا ابهامات رایج برطرف شود. نظام حقوقی اسلام، به ویژه فقه شیعه، قواعد مشخصی برای صحت عقد ازدواج و جایگاه اذن والدین وضع کرده است.

آیا اجازه مادر شرط صحت عقد ازدواج است؟

از منظر فقه اسلامی و بر اساس فتاوای غالب مراجع تقلید، اجازه مادر از شرایط اساسی و رکنی برای صحت عقد ازدواج (دائم یا موقت) نیست. به این معنا که اگر ازدواجی بدون اجازه مادر صورت گیرد، از جهت شرعی و قانونی باطل محسوب نمی شود و عقد صحیح است. این حکم در توضیح المسائل اکثر مراجع معظم تقلید به صراحت بیان شده است. مراجع بزرگواری همچون آیت الله العظمی سیستانی، آیت الله العظمی خامنه ای و آیت الله العظمی مکارم شیرازی بر این اصل فقهی تأکید دارند که اذن مادر برای نفوذ و اعتبار عقد ازدواج، ضروری نیست.

مهم است که تفاوت میان شرط صحت و امری اخلاقی را درک کنیم. شرط صحت، عاملی است که نبود آن به کلی عقد را باطل می کند، مانند ایجاب و قبول یا تعیین مهریه. در حالی که اجازه مادر، اگرچه از نظر اخلاقی و برای سعادت زندگی فرزند بسیار مطلوب و مورد تأکید است، اما فقدان آن به معنای بطلان عقد ازدواج نیست.

تفاوت اساسی: اجازه مادر در مقابل اجازه پدر یا جد پدری

یکی از مهمترین نکاتی که در این بحث باید مورد توجه قرار گیرد، تفاوت ماهوی میان جایگاه اجازه مادر و اجازه پدر یا جد پدری، به خصوص برای دختران باکره، است. این تمایز در فقه شیعه از اهمیت بالایی برخوردار است:

1. برای دختر باکره: فقه شیعه، برای صحت عقد ازدواج (دائم یا موقت) دختری که به سن بلوغ رسیده و رشیده است (یعنی مصلحت خود را تشخیص می دهد)، اما باکره می باشد، اجازه پدر یا جد پدری (پدر پدر) را لازم و ضروری می داند. پدر و جد پدری در این مورد به عنوان ولی قهری، دارای حق اذن هستند. نبود اذن ولی قهری در این مورد، در غالب موارد، موجب بطلان عقد می شود. این حکم فقهی بر اساس روایات و احتیاطات شرعی استوار است و هدف آن حمایت از مصلحت و سعادت دختر در انتخاب همسر است.
2. نقش مادر: حتی در مورد دختر باکره، باز هم اجازه مادر، شرط صحت ازدواج نیست. حق ولی قهری صرفاً به پدر و جد پدری اختصاص دارد و مادر، هرچند از جایگاه والایی برخوردار است، اما از نظر حقوقی در این خصوص دارای حق اذن ولایتی برای صحت عقد نیست.

البته، برای لزوم اذن پدر یا جد پدری، استثنائاتی نیز وجود دارد که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• فقدان پدر و جد پدری: اگر پدر و جد پدری در قید حیات نباشند، یا به هر دلیلی حضور نداشته و دسترسی به آن ها ممکن نباشد، اذن آن ها ساقط می شود و دختر باکره می تواند بدون نیاز به اذن، ازدواج کند.
• عدم اذن بی دلیل و غیرمنطقی: در صورتی که پدر یا جد پدری بدون دلیل منطقی و موجه، از دادن اجازه به دختری که همسر کفو و مناسب یافته و خواستار ازدواج است، خودداری کنند و این امر موجب عسر و حرج (سختی و تنگنا) برای دختر شود، اذن آن ها ساقط می شود و دختر می تواند با تشخیص حاکم شرع یا مراجع تقلید، بدون اذن آنان ازدواج نماید.
• عسر و حرج دختر: در برخی شرایط خاص که عدم ازدواج منجر به مشقت و سختی غیرقابل تحمل برای دختر شود، اذن ولی ساقط می گردد.

وضعیت دختر غیرباکره و پسران در ازدواج

در مورد دختران غیرباکره، که یا سابقه ازدواج (دائم یا موقت) داشته اند و یا به هر دلیلی باکرگی خود را از دست داده اند، از نظر شرعی نیازی به اذن پدر یا جد پدری برای صحت ازدواج نیست. چنین دختری، در صورتی که رشیده باشد، می تواند به صورت مستقل تصمیم به ازدواج بگیرد و عقد او بدون اذن ولی صحیح است.

برای پسران نیز، از نظر فقهی و حقوقی، پس از رسیدن به سن بلوغ و رشد (تشخیص مصلحت)، هیچ نیازی به اجازه از پدر، مادر یا هر شخص دیگری برای صحت عقد ازدواج (دائم یا موقت) وجود ندارد. پسران کاملاً در انتخاب همسر و انجام مراسم عقد، مستقل هستند.

به این ترتیب، روشن می شود که هرچند جایگاه مادر در خانواده و در حیات فرزند بی بدیل است، اما از نظر شرعی، اذن ایشان شرط صحت عقد ازدواج محسوب نمی شود. این تمایز دقیق، به ما کمک می کند تا در عین رعایت موازین شرعی، به ابعاد اخلاقی و انسانی قضیه نیز توجه کافی داشته باشیم.

جایگاه اخلاقی و اهمیت رضایت مادر: فراتر از حکم شرعی

اگرچه از دیدگاه شرعی، اجازه مادر برای صحت عقد ازدواج الزامی نیست و ازدواج بدون آن باطل نمی شود، اما این بدان معنا نیست که مخالفت یا عدم رضایت مادر بی اهمیت است. در فقه اسلامی و اخلاق دینی، جایگاه مادر آنچنان رفیع است که نارضایتی او می تواند آثار سوء عمیقی بر زندگی فرد بگذارد. در این بخش، به بررسی ابعاد اخلاقی و اهمیت رضایت مادر می پردازیم که فراتر از صرف حکم شرعی صحت عقد است.

حرمت اذیت و رنجاندن مادر: اصلی قرآنی و روایی

در اسلام، احسان به والدین و پرهیز از رنجاندن آن ها، به ویژه مادر، از مهمترین دستورات الهی است که در آیات متعدد قرآن کریم و روایات اهل بیت (علیهم السلام) به آن تاکید شده است. خداوند متعال در قرآن می فرماید: «وَ قَضَىٰ رَبُّکَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِیَّاهُ وَ بِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِنْدَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ کِلَاهُمَا فَلَا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ وَ لَا تَنْهَرْهُمَا وَ قُلْ لَهُمَا قَوْلًا کَرِیمًا» (اسراء/۲۳). این آیه به صراحت، بعد از توحید، به احسان به والدین دستور می دهد و حتی از گفتن اف که کوچکترین اظهار ناراحتی است، نهی می کند.

جایگاه مادر به حدی والاست که در روایات بسیاری، حق مادر بر فرزند سه برابر حق پدر دانسته شده است. پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «الْجَنَّةُ تَحْتَ أَقْدَامِ الْأُمَّهَاتِ» (بهشت زیر پای مادران است). این روایات به وضوح نشان می دهند که رنجاندن مادر، به هر دلیلی، مگر در موارد بسیار خاص که با انجام یک واجب الهی در تضاد باشد، از گناهان کبیره محسوب می شود و آثار وضعی و تکوینی نامطلوبی در زندگی فرد خواهد داشت.

بنابراین، هرچند ازدواج بدون اجازه مادر از نظر شرعی باطل نیست، اما اگر این ازدواج به ناراحتی شدید، رنجش قلبی و اذیت مادر منجر شود، از بعد اخلاقی و حتی شرعی (از باب حرمت ایذاء مومن و به خصوص ولی نعمت) محل اشکال جدی است. ناراحتی مادر می تواند برکات را از زندگی فرد بزداید و آرامش روحی را از او سلب کند. این مسئولیت اخلاقی ایجاب می کند که فرزندان، حتی در صورت عدم لزوم اذن شرعی، تمام تلاش خود را برای جلب رضایت قلبی مادر به کار گیرند.

جایگاه مادر در اسلام آنچنان رفیع است که نارضایتی او می تواند آثار سوء عمیقی بر زندگی فرد بگذارد، حتی اگر از نظر فقهی شرط صحت عقد ازدواج نباشد.

تفاوت میان اذن لازم برای صحت و رضایت قلبی و سعادت فرزند

تفکیک بین اذن لازم برای صحت عقد و رضایت قلبی مادر برای سعادت فرزند از نکات کلیدی این بحث است. اذن ولی (پدر یا جد پدری برای دختر باکره) یک حکم شرعی است که در صورت عدم وجود استثنائات، شرط صحت عقد تلقی می شود. اما رضایت قلبی مادر، فراتر از یک حکم صرفاً حقوقی، به بُعد انسانی، عاطفی و معنوی ازدواج می پردازد.

مادر، به دلیل رابطه عمیق عاطفی و تجربیات زندگی، غالباً نگاهی دوراندیشانه و دلسوزانه به آینده فرزندش دارد. مخالفت مادر، هرچند ممکن است در ابتدا غیرمنطقی به نظر برسد، اما گاهی ریشه در نگرانی های واقعی، شناخت از فرد مقابل یا تجربیات گذشته دارد که فرزند ممکن است در آن لحظه متوجه آن ها نباشد. تلاش برای جلب رضایت قلبی مادر، نه تنها به معنای احترام به مقام اوست، بلکه به نوعی بهره مندی از تجربه و دلسوزی او برای تضمین سعادت بیشتر در زندگی مشترک آینده است. ازدواجی که با برکت و دعای خیر مادر آغاز شود، احتمال موفقیت و آرامش بیشتری دارد تا ازدواجی که سایه نارضایتی مادر بر آن سنگینی کند.

بررسی دلایل مخالفت مادر و نحوه مواجهه با آن

برای مدیریت صحیح شرایطی که مادر با ازدواج فرزند خود مخالف است، ابتدا باید دلایل این مخالفت را به دقت بررسی کرد. دلایل مخالفت مادران می تواند طیفی از مسائل منطقی و عقلانی تا تعصبات یا نگرانی های سلیقه ای را در بر بگیرد:

1. مخالفت های منطقی:
   • شناخت ناکافی از فرد: ممکن است مادر شناخت کافی از خواستگار یا مورد نظر فرزند نداشته باشد و نگران ویژگی های شخصیتی، اخلاقی یا خانوادگی او باشد.
   • تفاوت های اساسی: گاهی مادر تفاوت های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی یا اعتقادی بنیادین بین دو طرف را تشخیص می دهد که می تواند در آینده مشکل ساز باشد.
   • مشکلات اخلاقی یا رفتاری: ممکن است مادر اطلاعاتی در مورد مشکلات اخلاقی، اعتیاد، سابقه نامناسب یا رفتارهای پرخطر فرد مقابل داشته باشد که فرزند از آن ها بی خبر است یا آن ها را جدی نمی گیرد.

   نحوه مواجهه: در این موارد، وظیفه فرزند است که با احترام به نگرانی های مادر گوش دهد. اگر دلایل مادر منطقی و مستند است، لازم است در تصمیم خود بازنگری کند یا با تحقیق و شفاف سازی کامل، نگرانی ها را رفع نماید. بررسی دقیق این دلایل، مشورت با افراد مورد اعتماد و حتی مشاور خانواده می تواند به رسیدن به یک تصمیم صحیح کمک کند.

2. مخالفت های سلیقه ای یا غیرمنطقی:
   • اختلاف طبقاتی یا اجتماعی: گاهی مادر به دلیل تفاوت های مالی، طبقاتی یا موقعیت اجتماعی، با ازدواج فرزندش مخالفت می کند.
   • ظاهر و قومیت: تعصبات مربوط به قومیت، نژاد یا حتی ظاهر فیزیکی فرد مقابل نیز می تواند از دلایل مخالفت باشد.
   • تعصبات و تصورات نادرست: برخی مادران ممکن است بر اساس شنیده ها، باورهای غلط یا تجربیات تلخ خود، دچار سوءظن یا تعصباتی شوند که مانع از پذیرش فرد جدید در خانواده می شود.
   • وابستگی عاطفی بیش از حد: گاهی مخالفت مادر ریشه در وابستگی شدید عاطفی به فرزند دارد و با ازدواج او احساس از دست دادن یا تنها شدن می کند.

   نحوه مواجهه: در مواجهه با این نوع مخالفت ها، که ریشه در منطق قوی ندارند، نیاز به صبر، درایت و تلاش برای اقناع است. فرزند باید با بیان محترمانه و مستدل دلایل خود برای انتخاب این فرد، سعی در رفع سوءتفاهم ها و تغییر دیدگاه مادر داشته باشد. کمک گرفتن از واسطه های مورد اعتماد خانواده، روشن سازی مزایای ازدواج، و حتی برگزاری جلسات آشنایی بیشتر می تواند مفید باشد. هدف اصلی باید این باشد که مادر با دید باز و اطلاعات کامل تر، بتواند تصمیم خود را بازنگری کند و به یک رضایت قلبی برسد.

مدیریت این شرایط نیازمند هوشمندی، صبوری و احترام متقابل است. هرگز نباید از موضع قهر، تحمیل یا پنهان کاری وارد شد، زیرا این رویکردها فقط شکاف را عمیق تر کرده و موجب رنجش بیشتر مادر خواهد شد.

راهکارهای عملی برای جلب رضایت مادر و مدیریت شرایط

در شرایطی که مادر با ازدواج فرزند خود مخالفت می کند، به جای ناامیدی یا اصرار بی مورد، می توان با اتخاذ رویکردهای عملی و مدبرانه، به سمت جلب رضایت او و مدیریت بهتر وضعیت حرکت کرد. این راهکارها بر پایه احترام، تفاهم و صبر بنا شده اند.

گفتگو و تفاهم محترمانه

مهمترین گام در جلب رضایت مادر، برقراری یک گفتگوی صادقانه، صریح و در عین حال محترمانه است. فرزند باید با آرامش و بدون پیش داوری، دلایل خود را برای انتخاب این فرد به مادر توضیح دهد و در عین حال، با دقت و توجه کامل به نگرانی ها و دلایل مخالفت مادر گوش فرا دهد. این گوش دادن فعال، به مادر احساس ارزشمند بودن و شنیده شدن می دهد و زمینه را برای تفاهم فراهم می سازد.

• بیان صریح و صادقانه: دلایل علاقه به فرد مقابل، ویژگی های مثبت او و چشم انداز آینده را به روشنی برای مادر شرح دهید.
• گوش دادن فعال: به تمام نگرانی ها، سؤالات و حتی ترس های مادر با صبوری گوش دهید و از قطع کردن صحبت های او خودداری کنید. سعی کنید خود را جای او بگذارید و از زاویه دید او به مسئله بنگرید.
• پرهیز از جدل و اصرار نابجا: بحث و جدل نه تنها راهگشا نیست، بلکه می تواند موجب تشدید تنش و لجبازی شود. اگر احساس می کنید گفتگو به سمت تنش پیش می رود، موقتاً آن را متوقف کرده و در فرصتی مناسب تر ادامه دهید.
• حفظ آرامش: در هر شرایطی، احترام به مادر را حفظ کرده و از بالا بردن صدا یا استفاده از کلمات توهین آمیز پرهیز کنید.

کمک گرفتن از واسطه ها و افراد مورد اعتماد

گاهی اوقات، گفتگوی مستقیم بین فرزند و مادر، به دلیل عواطف شدید یا برخی سوءتفاهم ها، نتیجه مطلوب را در پی ندارد. در چنین مواردی، کمک گرفتن از واسطه ها می تواند بسیار مؤثر باشد. این واسطه ها باید افرادی باشند که هم مورد اعتماد مادر هستند و هم از درایت و حکمت کافی برای میانجیگری برخوردارند.

• بزرگترهای فامیل: پدربزرگ، مادربزرگ، عمو، دایی یا خاله هایی که مادر به آن ها احترام می گذارد و حرفشان را قبول دارد، می توانند نقش مهمی ایفا کنند.
• روحانی آگاه و مورد وثوق: اگر خانواده مذهبی هستند، یک روحانی معتمد و آگاه به مسائل خانواده و فقه، می تواند با بیان احکام شرعی و نکات اخلاقی، به اقناع مادر کمک کند.
• مشاور خانواده: یک مشاور متخصص و بی طرف می تواند با بررسی دقیق شرایط، به هر دو طرف در فهم بهتر یکدیگر کمک کرده و راهکارهای مناسب را ارائه دهد. مشاور می تواند به مادر کمک کند تا دلایل واقعی مخالفت خود را شناسایی کند و به فرزند نیز در ارائه منطقی استدلال هایش یاری رساند.

تحقیق و شفاف سازی کامل

بسیاری از مخالفت ها ریشه در عدم شناخت کافی یا اطلاعات ناقص دارد. فرزند باید تلاش کند تا اطلاعات جامع و موثقی درباره فرد مورد نظر به مادر ارائه دهد. این شفاف سازی می تواند از طرق مختلف صورت گیرد:

• ارائه اطلاعات خانوادگی: شرح مفصل در مورد خانواده، اصالت، شغل و تحصیلات فرد مقابل.
• برگزاری جلسات آشنایی بیشتر: ترتیب دادن دیدارهایی در محیط های مناسب و با حضور سایر اعضای خانواده، که مادر بتواند از نزدیک با فرد و خانواده او آشنا شود و نگرانی هایش برطرف گردد.
• تحقیق و پرس و جوی معتبر: در صورت نیاز، ارائه نتایج تحقیقات معتبر و قابل استناد در مورد ویژگی های اخلاقی و رفتاری فرد.

هدف از این شفاف سازی، ایجاد اطمینان خاطر در مادر و رفع هرگونه ابهام یا سوءظن است.

صبر و تلاش مستمر

جلب رضایت مادر، به ویژه در موارد مخالفت جدی، یک فرآیند زمان بر است و نیازمند صبر و تلاش مستمر است. نباید انتظار داشت که در یک یا دو جلسه گفتگو، نظر مادر تغییر کند. ممکن است این فرآیند ماه ها به طول انجامد.

• عدم عجله: از عجله در تصمیم گیری و اعمال فشار بر مادر پرهیز کنید. زمان، گاهی بهترین راه حل است.
• پرهیز از تصمیمات ناگهانی یا پنهانی: ازدواج پنهانی یا تصمیم گیری یکجانبه، نه تنها مشکل را حل نمی کند، بلکه می تواند شکاف عمیق تری در روابط ایجاد کرده و نارضایتی مادر را دوچندان کند.
• ادامه احسان و احترام: حتی در اوج اختلافات، هرگز از احسان به مادر و ابراز محبت و احترام به او دست برندارید. این کار می تواند به تلطیف فضا کمک کند.

مشورت با متخصصین (مشاور مذهبی، مشاور خانواده)

در مواردی که شرایط پیچیده تر است و راهکارهای معمول به نتیجه نمی رسند، مشورت با متخصصین می تواند راهگشا باشد. یک مشاور مذهبی می تواند به جنبه های فقهی و اخلاقی با در نظر گرفتن جزئیات فردی بپردازد، و یک مشاور خانواده می تواند با دید تخصصی تر به پویایی های خانواده و ریشه های روانشناختی مخالفت ها ورود کند.

این مشاوره ها می توانند به فرزند کمک کنند تا بهترین تصمیم را بر اساس شرایط خاص خود بگیرد و در عین حال، راهی برای حفظ احترام و جایگاه مادر بیابد.

تلاش برای جلب رضایت مادر، نه تنها یک وظیفه اخلاقی و دینی است، بلکه سرمایه گذاری برای آرامش و سعادت آتی زندگی مشترک است. این رویکردها می توانند به فرزند در پیمودن این مسیر دشوار کمک کرده و زمینه را برای یک ازدواج موفق و با برکت فراهم آورند.

نتیجه گیری

موضوع «اجازه مادر برای ازدواج» یکی از مسائل حساس و چالش برانگیز در جوامع دینی، به ویژه در ایران، است که در آن، جایگاه خانواده و به خصوص والدین از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در طول این مقاله به تفصیل ابعاد شرعی و اخلاقی این موضوع را بررسی کردیم.

نتیجه گیری اصلی و قاطع از بررسی های فقهی این است که اجازه مادر، از نظر فقه شیعه، شرط صحت عقد ازدواج (دائم یا موقت) نیست. بنابراین، ازدواج بدون اذن مادر، از منظر شرعی باطل نمی باشد. این حکم، تفاوتی اساسی با لزوم اذن پدر یا جد پدری برای صحت ازدواج دختر باکره دارد که در اکثر موارد فقهی، عدم آن موجب بطلان عقد می گردد.

با این حال، تأکید کردیم که عدم لزوم اذن شرعی، به معنای بی اهمیت بودن رضایت مادر نیست. اسلام، جایگاه والایی برای مادر قائل شده و احسان به والدین و پرهیز از رنجاندن آن ها را، به ویژه مادر، از مهمترین دستورات اخلاقی و حتی در مواردی شرعی (از باب حرمت ایذاء مومن) می داند. رنجاندن مادر، حتی اگر منجر به بطلان عقد نشود، می تواند برکات را از زندگی فرد بزداید و آرامش روحی او را مختل سازد.

از این رو، مقاله بر رویکرد اخلاقی و تلاش برای جلب رضایت قلبی مادر به عنوان یک اولویت مهم تأکید کرد. این رضایت قلبی، نه تنها از باب احترام به مقام شامخ مادر است، بلکه می تواند ضامن آرامش و سعادت بیشتر در زندگی مشترک فرزند باشد. مادران به دلیل تجربه و دلسوزی ذاتی، اغلب نگاهی دوراندیشانه به آینده فرزندان خود دارند که توجه به آن می تواند بسیار راهگشا باشد.

در نهایت، تشویق به تصمیم گیری آگاهانه و مسئولانه، با حفظ چارچوب های شرعی، اخلاقی و احترام به نهاد مقدس خانواده، از مهمترین توصیه های این مقاله است. در مواجهه با مخالفت مادر، رویکردهایی چون گفتگو و تفاهم محترمانه، کمک گرفتن از واسطه های مورد اعتماد، شفاف سازی اطلاعات، صبر و تلاش مستمر و در نهایت، مشورت با متخصصین (مانند مشاوران خانواده و مذهبی)، می توانند به فرزندان کمک کنند تا با حفظ احترام مادر و جلب رضایت قلبی او، مسیر زندگی مشترک خود را با برکت و آرامش آغاز کنند.

در هر حال، هیچ چیز جای دعای خیر مادر و رضایت قلبی او را نمی گیرد و سعی بر آن باشد که در مسیر تشکیل خانواده، این سرمایه عظیم معنوی از دست نرود.