چنانچه با تغییر دیدگاه در نوع مدیریت، شرایط پزشکان متخصص طرحی را بهتر کنند، بسیاری از پزشکانی که مهاجرت کرده اند، به کشور برمی گردند و این بازگشت، تبدیل تهدید به فرصت است، چراکه برخی از متخصصان و پزشکان عمومی ما با علم روز و مدل معاینه و درمان کشورهای دیگر هم آشنا شده اند و هنگامی که به ایران برمی گردند، دارای انبوهی از تجارب مفیدند.
به گزارش سفیر افلاک، روزنامه رسالت در مطلبی با این عنوان به بررسی مهمترین مشکلات رزیدنت ها پرداخته و نوشته است: بررسی های گوناگون نشان می دهد که فشارهای مالی و روانی عرصه را بر شرایط طاقت فرسای رزیدنت ها و پزشکان متخصص تنگ کرده و این شرایط موجب افسردگی شده اما همچنان در بر همان پاشنه همیشگی می چرخد و ساختار بهداشت و درمان کشور برنامه ای برای بازنگری در این مورد و تغییر سیاست ها ندارد. دکتر علی سلحشور متخصص بیهوشی و نماینده پزشکان متخصص طرحی، نکات تامل برانگیزی را با «رسالت» در میان گذاشته که در ادامه از نظر می گذرانید.
طی سال های اخیر، بارها شرایط سخت و گاه غیرقانونی تحمیل شده به رزیدنت ها در رسانه ها منعکس شده، چرا از دوره رزیدنتی به عنوان «مصیبت» یاد می شود؟
رزیدنتی یا دستیاری یک دوره تکمیلی سه تا پنج ساله برای دانش آموختگان علوم پزشکی است که در آزمون تخصص پذیرفته شده اند و اولین مشکل این است که باید در شهر دیگری تحصیل کنند. طبق دستورالعمل های وزارت بهداشت، دانشگاه برای تامین خوابگاه و محل زندگی دستیار یا همان رزیدنت هیچ گونه تعهدی ندارد و چنانچه دانشگاه محلی برای زندگی داشته باشد در اختیار رزیدنت قرار می دهد اما اغلب محلی برای اسکان ندارند. در مرحله ثبت نام نیز از دستیاران تعهدنامه محضری اخذ می شود تا دوره رزیدنتی خود را سپری و در میانه راه پشیمان نشوند. آن ها باید دو ضامن کارمند با سابقه کم و غیربازنشسته داشته باشند.
لذا یکی دیگر از مشکلات دستیاران نداشتن ضامن است و اینکه به ضامنی با ویژگی های مورد تاکید وزارت بهداشت دسترسی ندارند. برخی دستیاران با پرداخت وجه به سراغ افرادی با ویژگی های مورد نظر وزارتخانه می روند تا آن ها را ضمانت کنند. حال اینکه طبق آیین نامه، دستیار دانشجو محسوب شده و حقوق، بیمه درمانی، سابقه کار و تایم موظفی شاملش نخواهد شد. رزیدنت ها؛ دانشجو هستند و حقوق نمی گیرند و از مبلغ پرداختی به آن ها تحت عنوان کمک هزینه تحصیلی یاد می شود. به خاطر همین کمک هزینه ناچیز، از دستیار تعهد سنگین محضری با شرایط بسیار سخت اخذ و در این تعهد محضری گفته شده چنانچه دستیار براثر حادثه و یا به شکل خودخواسته فوت کند، ضامن ها باید خسارت را پرداخت کنند. حتی پس از مرگ وزارتخانه وصی ایشان خواهد شد! دستیاری هم که در قید حیات است، در صورت انصراف، باید هزینه بسیار سنگینی پرداخت کند و به این دلیل مجبور است به تحصیل ادامه دهد، حتی در شرایطی که بعضا به رشته ای که در آن تحصیل می کنند، علاقه ندارند. از طرفی آیین نامه های دستیاری به شکل واقعی اجرایی نمی شود. به عنوان مثال طبق آیین نامه حداکثر کشیک یک رزیدنت 12 کشیک در ماه است ولی این مسیله در سطح کشور رعایت نمی شود و دانشگاه های علوم پزشکی به صورت سلیقه ای این قانون را تغییر داده و رعایت نمی کنند و در برخی از رشته ها در بسیاری از دانشگاه ها برای رزیدنت های سال یک، 15 کشیک می گذارند. این آیین نامه ها انگار هیچ ضمانت اجرایی ندارد. دستیاران هم جریت نمی کنند، این موارد را اعلام کنند و در صورت اظهار نارضایتی، بازهم در وضعیت آن ها تفاوتی ایجاد نمی شود، و کسی به دادشان نمی رسد.
مورد بعدی عدم بیمه درمانی دستیاران است و دانشگاه علوم پزشکی دستیاران را بابت آموزشی که می بینند، به انجام بیمه مسیولیت ملزم کرده است. همه این موارد موجب شده تا از دوران رزیدنتی به عنوان دوره ای پرمصیبت یاد شود و به علت افق شغلی مبهم، اغلب به مشکلات خانوادگی دچار شده و یا به خود آسیب می رسانند.
شما پیش تر در مصاحبه ای اعلام کرده بودید که باید مشخص کنیم از رزیدنت ها چه انتظاری داریم، آیا رزیدنتی شغل محسوب می شود و یا باید دوره آموزشی باشد، چرا علی رغم تولید ثروت برای مراکز درمانی-آموزشی و نجات جان هزاران بیمار در طول مدت خدمت ، رزیدنتی شغل محسوب نمی شود؟
بله اغلب بار درمانی بر دوش آنان قرار دارد اما نیروی کار به حساب نمی آیند. این دوره را با آن که شباهتی به دوره دانشجویی ندارد، دوره دانشجویی نامیده اند و از پرداخت دستمزد و اجرای قوانین کار در مورد رزیدنت ها امتناع می ورزند و علی رغم این که حقوق و مزایایی دریافت نمی کنند، طبق آیین نامه اجازه هیچ گونه کاری خارج از سیستم دانشجویی ندارند. یعنی رزیدنت ها نمی توانند به عنوان یک پزشک عمومی و دانشجوی دوره تخصص کار کنند. متاسفانه کمک هزینه تحصیلی که تا به امروز به دستیاران پرداخت شده، رقمی بین 8 تا 11 میلیون تومان است.
(در سال جدید به 12 و 15 میلیون تومان رسیده که البته مهمترین موضوع اقدام بسیار درست و قابل تقدیر جهت ایجاد ردیف برای کمک هزینه تحصیلی در وزارتخانه است). تصور کنید یک پزشک عمومی که تخصص می خواند، چگونه می تواند با این رقم زندگی خود را اداره کند. 12 میلیون برای مجردها و 15 میلیون تومان برای متاهلین است. یک پزشک عمومی که تخصص می خواند، در صورت تاهل با 15 میلیون تومان قادر نیست همزمان زندگی خود را اداره و تحصیلش را ادامه دهد. البته ما در نظام پزشکی برای بهبود وضعیت حقوق دستیاری تلاش می کنیم و امیدواریم شرایط بهتر شود. طبیعتا با این مبالغ، نمی توان هزینه اجاره بها، خورد و خوراک و سایر هزینه های زندگی را تامین کرد. خیلی از متخصصان ما در دهه چهارم زندگی خود وارد تخصص می شوند و دغدغه های مالی بیشتری دارند. موضوع این است که در تمام کشورها دستیاری به عنوان شغل محسوب می شود و حتی ممکن است سال ها به عنوان رزیدنت فعالیت کنند. با اینکه زمان پایان دوره دستیاری شان مشخص است اما برخی این دوره را تمام کرده و بعدهم کماکان به عنوان دستیار ادامه می دهند. در انگلیس این اتفاق بسیار رواج دارد، بنابراین در سایر کشورها مقوله ای به نام طرح در منطقه محروم نداریم. البته اغلب کشورها شرایطی برای حضور پزشکان در مناطق کمتر توسعه یافته و محروم ایجاد کرده اند و در صورت تمایل پزشک برای خدمت در این مناطق، شرایط بهتر و حقوق بیشتری خواهند داشت. دستیاران در سایر کشورها از بیمه برخوردارند و حقوق آنان در رشته های مختلف متفاوت است، حال اینکه یکی از مشکلات ما، تفاوت قایل نشدن بین رشته ها در پرداختی هاست. به عنوان مثال رشته هایی نظیر جراحی مغز و اعصاب و ارتوپدی و بیهوشی با رشته های پاتولوژی، پزشکی ورزشی و طب کار یکسان محاسبه می شوند و تفاوتی در پرداختی ها وجود ندارد. در صورتی که فشار کاری این رشته ها با یکدیگر، زمین تا آسمان متفاوت است.
گاه در رشته های جراحی و بیهوشی رزیدنت در سال اول بالغ بر 36 تا 40 ساعت در بیمارستان حضور دارد و بااین وجود رزیدنتی را شغل محسوب نکرده اند، علت اصلی هم به این برمی گردد که چنانچه رزیدنتی را به عنوان شغل در نظر بگیرند، باید دستیاران را بیمه کرده و برای این ها تایم موظفی لحاظ کنند، در این صورت، دستیاران ما دیگر 40 ساعت در بیمارستان نخواهند بود. اولین راه حل از نظر ما، تبدیل دوران دانشجویی رزیدنتی به شغل است و در تمام کشورها نیز به همین شکل است و برای رشته های مختلف پرداختی هایشان متفاوت است، حال اینکه ما در دوران رزیدنتی قایل به تفاوت بین رشته ای نیستیم و به همین علت رشته هایی نظیر طب اورژانس، بیهوشی، اطفال و گاه داخلی ظرفیت دستیاری شان پر نمی شود، یعنی به فرض مثال 400 نفر در سال ظرفیت بیهوشی است و امسال تعداد کسانی که وارد این رشته شده اند، به صد نفر هم نمی رسد. درحالی که تا 10 سال پیش این گونه نبود و همیشه رقابت بسیار بالایی بر سر تصاحب کرسی های دستیاری وجود داشت. در حال حاضر فقط در یک رشته، 300 صندلی خالی مانده است. وضعیت در رشته طب اورژانس از بیهوشی بدتر است و صندلی های خالی بیشتری دارد.
چرا این اتفاق افتاده؟
ما یکسری رشته های مادر و یکسری رشته های بیمارستانی داریم که وابسته به بیمارستان است و بیمارستان هم وابسته به آن هاست، همانند طب اورژانس و بیهوشی که اشاره کردم و ماهیت این رشته ها در بیمارستان تعریف شده و تعرفه های دولتی برای این رشته ها پایین است، و امکان کسب درآمد از طریق روش های دیگر نظیر تاسیس مطب هم ندارند. خیلی از رشته های دیگر چنین شرایطی ندارند و افراد می توانند در خارج از بیمارستان مطب تاسیس کنند، بنابراین یکی دیگر از مشکلات دستیاری در برخی رشته ها، مباحث اقتصادی برای پس از فارغ التحصیلی است. بسیاری از پزشکان در حین سال ها درس خواندن و تلاش و گذشت از تفریحات و رفاه خود، تصویری از آینده خویش می سازند که در سال های بعد متوجه می شوند با واقعیت در تضاد بوده است.
گفته می شود برای همه رزیدنت ها شرایط دشوار نیست، بعضی ها شرایط بهتری دارند و اصطلاحا آن هایی که سال بالایی هستند، از ناحیه اساتید تحت فشارند، و آن ها متقابلا سال پایینی ها را تحت فشار قرار می دهند، شما این مسیله را تایید می کنید؟
بله همین طور است. در دوره رزیدنتی این که سال چندم باشید، موضوع بسیار مهمی است. مرسوم است که ارشدها ارج و قرب بیشتری دارند و سال پایین ها فشار بیشتری را متحمل می شوند. مسیولیت در قبال بیماران، ابتدا با استاد مربوطه است و پس ازآن، به ترتیب رزیدنت سال های چهارم، سوم، دوم و اول مسیولیت دارند. متاسفانه در کشیک ها، در اغلب مواقع اساتید حضور ندارند و به علت این عدم حضور، مسیولیت بردوش رزیدنت های سال چهارم است و این ها گاها برخوردهای دور از شانی با رزیدنت های سال پایین دارند. حتی در برخی موارد به گفته رزیدنت های سال بالاتر، عرف است که رزیدنت سال یک اجازه ندارد با استاد وارد صحبت شود. این نوع رفتارها، فشار بسیار بالایی را به آن ها تحمیل می کند. دستیار اگر دانشجو تلقی می شود، چرا در شکایات پزشکی، برای این ها حکم می برند؟ در همین ماه گذشته یک فقره حکم حبس برای یکی از دستیاران جراحی صادر شده است!
شرایط برای رزیدنت ها سخت تر است، یا برای پزشکان متخصص طرحی؟
وقتی از سختی می گویید هزار و یک پارامتر به ذهنم می رسد. منظور شما از سختی چیست؟
منظورم شان و منزلت و مسیله حقوق و مزایاست.
من فکر می کنم فشاری که بر متخصصان طرحی وارد می شود، بسیار بیشتر است.
چرا؟
به این علت که تا پیش از متخصص شدن، دانشجو هستند و به هر ترتیب مسیولیت اصلی در دوران رزیدنتی با استاد است. محلی که دوران تحصیل را در آن سپری می کنند، مرکز استان و یا شهرهای بزرگ است. اما متخصصان طرحی اغلب در مناطق محروم مشغول به کار می شوند. رزیدنتی که در ابتدای مهرماه فارغ التحصیل می شود، تا زمانی که وزارتخانه محل طرح او را تعیین کند، دو تا سه ماه طول می کشد. در این مدت نمی توانند جایی کار کنند و هیچ درآمد دیگری ندارند و آن کمک هزینه تحصیلی را هم در دوره رزیدنتی ندارند. در سال 1402 بین 11 تا 13 میلیون تومان پرداختی به متخصص طرحی بوده و برای امسال چون پرداختی صورت نگرفته، نمی توانم عددی را اعلام کنم. اگرچه این مسیله مطرح می شود که متخصصان کارانه هم می گیرند، درحالی که اکثریت پزشکان متخصص طرحی کارانه هایشان به 20 میلیون تومان هم نمی رسد. در این شرایط، وزارتخانه اعلام کرده ما سقف پرداخت کارانه را برداشتیم. سقف پرداخت کارانه 120 میلیون تومان بوده ولی در عمل 80 درصد متخصصین، کارانه زیر 20 میلیون تومان دارند. شاید 30 تا 40 درصد متخصصین کارانه ای در حد 5 تا 6 میلیون تومان دارند، بنابراین برداشتن سقف کارانه، اصلا دردی از اکثریت متخصصین طرحی دوا نکرده است. این متخصص طرحی از ابتدای مهرماهی که فارغ التحصیل می شود، حداقل تا مهرماه سال بعد، وقتی برای گذراندن طرح تخصصی خود در منطقه محروم کار می کند، هیچ دریافتی جز آن حقوق ثابت 12 تا 14 میلیون تومان ندارد. آیا می دانید چه فشار وحشتناکی را این متخصصین تحمل می کنند؟ هزینه رفت وبرگشت این ها به محل زندگی شان بسیار بالاست، از طرفی متخصص هستند و کاملا مسیولیت بیماران با آن هاست و با سنی حدود 35 سال به بالا، چه متاهل باشند و چه مجرد، دریافتی شان به عنوان متخصص در این کشور فقط 12 تا 14 میلیون تومان است، طبیعتا این شرایط بسیار ناامید کننده است. لذا میزان ناامیدی متخصصین طرحی بیشتر است و به لحاظ کاری وضعیت بدتری دارند.
چرا بااین وجود در خبرها بیشتر در مورد رزیدنت ها اطلاع رسانی می شود؟
ببینید بیشترین فشار به پزشکانی در کشور وارد می شود که می خواهند چارچوب قانونی و اخلاقی را رعایت کنند. این ها نمی خواهند کار غیرقانونی مرتکب شده و زیرمیزی بگیرند و خارج از تعرفه های اعلامی، دریافتی داشته باشند، بنابراین باتوجه به تعرفه های پایین پزشکی و بحث دریافتی بسیار پایین متخصصین، بیشترین ناامیدی در بین این ها مشاهده می شود.
اینکه چرا مشکلات رزیدنت ها بیشتر در خبرها ذکر شده، به این دلیل است که رزیدنت به عنوان دانشجو مطرح است و اغلب مردم آن ها را به چشم فردی متخصص می بینند و چند سال قبل که وضعیت نگران کننده رزیدنت ها خبرساز شد، دریافتی آنان بین 2 تا 3 میلیون تومان بود، از طرفی آن زمان، بیشترین میزان خودکشی در میان کادر پزشکی مربوط به رزیدنت ها بود. بنابراین به علت وقوع چند خودکشی به صورت متوالی در چند سال اخیر، موضوع رزیدنت ها بسیار برجسته و پررنگ شده. موضوع دیگر هم این است که تا صحبت از متخصصان طرحی می شود، مسیولان ذیربط می گویند متخصصان طرحی کارانه دریافت می کنند، و به غیر از حقوق، دریافتی های دیگری دارند، درحالی که این ادعاها به راحتی قابل اثبات است و چنانچه اظهارات مسیولان مقرون به واقع است؛ چرا آماری ارایه نمی دهند، مبنی براین که دریافتی متخصصان طرحی به چه میزان است؟ چرا به تفکیک نمی گویند که به عنوان مثال متخصص روانپزشک در منطقه محروم چقدر دریافتی دارد؟ مگر چقدر به این پزشک متخصص کارانه می دهند، یا به عنوان مثال متخصصین اطفال چه میزان دریافتی دارند؟ چرا باید قوانین به نحوی نوشته شود که افراد را به سمت کار غیرقانونی سوق دهد، وقتی چرخ زندگی متخصص طرحی نمی چرخد، کار غیرقانونی انجام می دهد. یک فرد برای متخصص شدن باید 7 سال در پزشک عمومی تحصیل کرده و دوران 2 ساله طرح و 4 ساله دستیاری را سپری کند. این همه سال تلاش برای اینکه 12تا 14 میلیون تومان حقوق بگیرند. این ها اگر همین زمان را صرف کار دیگری می کردند، اکنون جایگاه و موقعیت بهتری داشتند. آنچه خودم به شخصه در طی این چند سال در مناطق محروم کشوردیده ام این بوده که بسیاری از همکارانی که می خواهند در چارچوب قوانین حرکت کرده و متوسل به بحث های زیرمیزی و غیرقانونی نشوند، منتظرند پس از پایان طرح از منطقه محروم بروند و یا در حال آموختن زبان کشور دیگری هستند تا مهاجرت کنند، یا منتظرند پس از پایان طرح وارد حیطه زیبایی شوند. اکنون متخصصان زیادی داریم که در حیطه تخصص خودشان کار نکرده و در حوزه زیبایی مشغول اند و یا در مشاغل دیگری فعالیت می کنند. من یک تعبیری از مهاجرت دارم و معتقدم مهاجرت چندین بُعد دارد، یک بُعد آن، مهاجرت از رشته تخصصی است، برخی از متخصصین چشم و رادیولوژی، ژل و بوتاکس تزریق می کنند. بُعد دیگر مهاجرت، کوچ از حرفه پزشکی است، به این مفهوم که فرد، بی خیال این حرفه شده و دیگر کار پزشکی انجام نمی دهد و نوع دیگر مهاجرت این است که ما قبلا از پزشکی عمومی برای ورود به تخصص بسیار خواهان داشتیم اما اکنون استقبال بسیار کم شده. یکی دیگر از مدل های مهاجرت هم، مهاجرت از کشور است.
آیا آمار مرگ خودخواسته در میان پزشکان طرحی متخصص نیز همانند رزیدنت ها بالاست؟
به نظر می رسد که در این یک سال اخیر، درصد این اتفاق در میان متخصصان طرحی افزایش پیدا کرده است.
آیا بررسی ای صورت گرفته که چند درصد افزایش داشته؟
خیر. بررسی صورت نگرفته است.
دکتر پرستو بخشی؛ متخصص قلب و عروق که در بیمارستان ابن سینای شهرستان دلفان لرستان به عنوان پزشک طرحی مشغول به کار بود، 4 فروردین ماه امسال به دلیل مشکلات طرح اجباری و فشارهای شغلی جانش را از دست داد و طبق نظر پزشکی قانونی علت فوت این متخصص قلب و عروق، مسمومیت دارویی و عوارض ناشی از آن تشخیص داده شده، شما در صفحه شخصی خود در اینستاگرام مواردی را درج کردید، آیا توضیحات کامل تری می توانید در این مورد ارایه دهید؟
متاسفانه به دلیل حساسیت این موضوع، بهتر است که این ماجرا در جای دیگری و به نحو دیگری مطرح و افراد مختلف توضیح دهند. ولی موضوعی را که می توان اعلام کرد این است که فشار کاری و روحی و اقتصادی بر متخصصین طرحی در مناطق محروم بسیار زیاد است و باید هرچه زودتر فکری برای رفع این مشکلات در کل کشور صورت گیرد. نظام پزشکی در مورد این موضوع کمک های شایانی درجهت روشن شدن ابعاد مختلف این اتفاق انجام داده است. با مشخص شدن خودکشی به عنوان علت فوت، امیدواریم که اقدام موثری از جانب وزارتخانه درمورد قاصرین یا مقصرینِ این اتفاق صورت گیرد، به هر حال در این ماجرا، مقصر یا مقصرانی وجود داشته، یا قصوری رخ داده است و باید با شناسایی و برطرف کردن ریشه های چنین رخدادهای تلخی از تکرار آن ها جلوگیری کرد.
واقعا چقدر جای امیدواری وجود دارد که با مقصرین برخورد شود؟
بسیاری از نهادها و فعالین صنفی پیگیر این ماجرا هستند و کماکان این پیگیری ها ادامه دارد تا به نتایج خوبی برای جامعه پزشکی برسیم.
طبیعتا این شرایط برای بسیاری از پزشکان طرحی متخصص هم بوده است، واقعا چرا همراهی و همکاری لازم صورت نمی گیرد؟
فشار روحی و کاری و اقتصادی که به متخصصین در مناطق محروم وارد می شود، بسیار زیاد است و مرحوم پرستو بخشی به خاطر وضعیت روحی ای که داشت، قادر به تاب آوری و تحمل شرایط نبود، وگرنه همین نوع برخورد و فشار تقریبا برای اکثریت پزشکان طرحی متخصص بوده و هست و باید ریشه و علت اصلی این نوع برخوردها را شناخت و حل کرد.
فکر می کنید ریشه مشکل کجاست؟
ریشه مشکل اینجاست که کمبودهای مناطق محروم از طریق متخصصین طرحی برطرف می شود، و جابه جایی متخصص به هرعلتی، کار سختی خواهد بود و در صورت جابه جایی، کمبودهای مناطق محروم کماکان ادامه خواهد داشت. به عنوان مثال مگر شما می توانید امنیت تمام مرزهای کشور را صرفا با سربازها برطرف کنید؟ یا باید پرداختی بیشتری داشته باشید که افراد با رضایت و تمایل خود در این مناطق خدمت کنند، یا شرایط مناطق محروم را تغییر دهید که از محرومیت خارج شوند و افراد بتوانند راحت تر در این مناطق حضور پیدا کنند. شما نمی توانید پزشک را به اجبار راهی مناطق محروم کرده و بعد هم انتظار داشته باشید علیرغم عدم بهبود شرایط، اتفاق ناگواری برای پزشکان طرحی متخصص رخ ندهد و ناامید نباشند. بنابراین علت اینکه دست وزارتخانه در این موضوع بسته است و به سختی با درخواست های جابه جایی موافقت می کنند، این است که کمبود متخصص در مناطق محروم را صرفا با متخصصین طرحی جبران می کنند.
با این اوصاف راهکار چیست؟
ببینید وزارتخانه به متخصصین طرحی در مناطق محروم، زمانی اجازه تاسیس مطب می دهد که نیمی از طرحشان گذشته باشد. مدت زمان طرح متخصص در منطقه محروم تقریبا حدود 18 تا 24 ماه بسته به ضریب محرومیت آن منطقه است. اگر فرض کنیم که 20 ماه فردی باید در منطقه محروم طرح بگذراند، تا زمانی که 10 ماه از طرحش نگذشته باشد، اجازه تاسیس مطب ندارد (و بعد از 10ماه تازه می تواند درخواست بدهد، اینکه با درخواستش موافقت کنند یا نکنند، ماجرای دیگری است که گاها دستمایه سوء استفاده مدیران در مناطق محروم می شود.) حتی پس از تاسیس نیز تا زمانی که مطب پا بگیرد، چندین ماه طول می کشد و زمانی که طرح پزشک تمام می شود، تازه مطب پا گرفته و پزشک متخصص طرحی به راحتی حاضر است مطب را رها کند و از منطقه محروم برود. یکی از پیشنهادات و راهکارهای ما این است که وزارتخانه زمینه ای فراهم کند تا متخصصین طرحی به محض ورودشان به منطقه محروم، مطب تاسیس و بیست ماه در آن مطب کار کنند، طبیعتا پس ازآنکه طرحشان تمام می شود، احتمال ماندگاری شان در منطقه محروم بیشتر است. از این رو وزارتخانه باید به پزشک متخصص طرحی از همان ابتدای آغاز طرح اجازه تاسیس مطب بدهد، ولی مشروط به اینکه تاسیس مطب مساوی با پاره وقت شدن و کاهش مزایای بیمارستانی آن ها نباشد. حقوق متخصص طرحی طبق پرداختی سال گذشته، 12 و 14 میلیون تومان است. این درحالی است که، میانگین تاخیرکارانه ها در کشور (که میزان آن اکثرا زیر 20 میلیون تومان است) بین 9 تا 12 ماه است و به این ها اجازه تاسیس مطب هم، تا یک سال نمی دهند، در این صورت چه انتظاری از متخصص طرحی دارند. انتظار دارند که امیدوار باقی بماند و روحیه خوبی داشته باشد؟
به نظر می رسد راهکاری که شما ارایه کردید و یا راه حل ها و پیشنهاداتی که سایر صاحب نظران ارایه می دهند، موارد پیچیده ای نیست و بی تردید مسیولان ذیربط هم به این راهکارها و یا راه حل های مشابه رسیده اند، بااین وجود چرا علیرغم بازتاب رسانه ای مشکلات متخصصان طرحی، این مواردی عملیاتی و محقق نشده اند؟
چون مشکل از یک ارگان مشخص نیست. نفرات و ارگان های متفاوت و متعددی دخیل هستند و راه حل هایی که ارایه می شود تا بخواهد به نتیجه برسد، دشوار و زمانبر است.
با این وضعیت، سرنوشت حرفه پزشکی چه خواهد بود؟
همانطور که بسیاری از صاحبنظران طی چند سال اخیر مطرح کردند، متاسفانه مهاجرت های شغلی و منطقه ای رو به افزایش است و شیب آن رو به صعود است. شیب این مسیله به ویژه در رابطه با مهاجرت های جغرافیایی به مناطق حاشیه خلیج و یکسری از کشورهای اروپایی بسیار بیشتر است و اگر شرایط اقتصادی و شرایط زندگی را برای پزشکان بهتر نکنند، وضعیت حرفه پزشکی روزبه روز بدتر خواهد شد. چنانچه با تغییر دیدگاه در نوع مدیریت، شرایط پزشکان متخصص طرحی را بهتر کنند، بسیاری از پزشکانی که مهاجرت کرده اند، به کشور برمی گردند و این بازگشت، تبدیل تهدید به فرصت است، چراکه برخی از متخصصان و پزشکان عمومی ما با علم روز و مدل معاینه و درمان کشورهای دیگر هم آشنا شده اند و هنگامی که به ایران برمی گردند، دارای انبوهی از تجارب مفیدند.
پایان خبر سفیر افلاک
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "برزخی به نام پزشک طرحی" هستید؟ با کلیک بر روی عمومی، ممکن است در این موضوع، مطالب مرتبط دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "برزخی به نام پزشک طرحی"، کلیک کنید.