خادم الشهدایی که شهادت نصیبش شد

قرار بود در تدارک مراسم عروسی اسماعیل باشیم، اما بعد از شهادتش جمع شدیم و کارهای پذیرایی از میهمان های مراسم شهادت او را انجام دادیم. نمی توانیم قبول کنیم که دیگر او را نمی بینیم. متاسفانه ما ایشان را خیلی دیر شناختیم و ناراحتی ما از این است که او دیگر در میان ما نیست.

به گزارش سفیر افلاک، جوان نوشت: در تدارک مراسم عروسی اش بودند که خبر حادثه تروریستی کرمان و شهادت اسماعیل عرب در گلزار شهدا همه اطرافیان را در بهت فرو برد. تالار پذیرایی و مقدمات عروسی. با شهادت اسماعیل همه قرارها بر هم ریخت. کسی فکرش را نمی کرد که اسماعیل قبل از پوشیدن خلعت دامادی، رخت شهادت به تن کند. شهادت در مسیر حاج قاسم نصیب اسماعیل شد. خادم الشهدایی که در مراسم شهدای روستا هم آرام و قرار نداشت و چه زیبا مزد همه خدمات خالصانه اش را گرفت. پدر سال ها سرباز لشکر 41 ثارالله بود و پسر در مسیر حاج قاسم شدن جان داد و اینگونه گوی سبقت را از پدر ربود و خود را به قافله شهدای گلزار رساند. نوشتار زیر ماحصل همکلامی جوان با خانواده شهید اسماعیل عرب است تا شاید بتواند راوی گوشه ای از سیره و سبک زندگی شهید حادثه تروریستی گلزار شهدای کرمان باشد. 

پدر شهید 

 با معرفت بود، مثل شهدا… 

رزمنده دیروز جبهه های جنگ تحمیلی، احمد عرب گورچوییه امروز راوی شهادت فرزندش اسماعیل عرب می شود. او از اسماعیلش اینگونه روایت می کند: ما اهل روستای گورچوییه استان کرمان هستیم. اسماعیل دوران کودکی اش را در همین روستا سپری کرد و تا مقطع راهنمایی هم درس خواند. بعد از آن برای ادامه تحصیل بچه ها به کرمان رفتیم. بعد از مدتی اسماعیل که به کارهای فنی علاقه داشت به کار جوشکاری مشغول شد. او در کارش بسیار قابل و توانمند بود. پسرم 31 سال داشت که به شهادت رسید، قرار بود بهمن 1402 مراسم عروسی اش را برگزار کنیم. نامزد بود و بعد از تدارک مقدمات و سور و سات عروسی قرار بود زندگی مشترکش را در 13 بهمن 1402 آغاز کند، اما تقدیر برای او طوری دیگری رقم خورد. 

اسماعیل بسیار آرام و مهربان بود. وقتی حرفی به او می زدم، سرش را بالا نمی گرفت که جوابی به من بدهد یا بخواهد صدایش را برای من بالا ببرد. جوانی پاک و مودب، امانت نگهدار و خلقیات خوبی داشت، آنقدر که شایسته شهادت شد. دوستان و اطرافیان به او لقب شهید معرفت داده اند. تواضع و فروتنی و معرفت او مثال زدنی بود. 

 پیشگام در امور فرهنگی روستا

پدر شهید در ادامه می گوید: اسماعیل همیشه برای انجام امور مربوط به برپایی موکب حضور داشت و بین جوانانی بود که کارهای خدماتی انجام می دادند مخصوصاً، چون کار فنی بلد بود، همیشه حضور داشت حتی اگر در روستا نبود، باخبر می شد چه برای ایام دهه محرم و چه موکب های مراسم اهل بیت (ع) و یا گلزار شهدا سریع خودش را می رساند. او در امور فرهنگی روستا پیشگام بود. بعد از شهادت حاج قاسم هم پای ثابت برپایی موکب مسیر گلزار شهدا بود. 

سال گذشته یعنی در دی ماه و در سالروز شهادت حاج قاسم هم برای موکب گلزار شهدا از چند روز قبل به همراه دوستانش لوازم مورد نیاز را جمع می کرد و می آورد. نصب راه اندازی و مدیریت موکب با اسماعیل بود و به جهت دقت و ظرافتی که در کارش داشت، موکب آن ها بی نظیر بود؛ او در موکب خانوک و کرمان خدمت می کرد. 

برای بهتر شدن موکب و مراسم استقبال از زایران هرچه در توان داشت، هزینه می کرد. ارادت زیادی به شهدا داشت. 

 شکر بر این شهادت

پدر شهید از چگونگی شنیدن خبر حادثه تروریستی و خبر شهادت اسماعیل می گوید: خبر حادثه تروریستی را از زبان پسرم شنیدم. خانه بودم که با من تماس گرفت و ماجرا را روایت کرد. بعد از آن خیلی با اسماعیل تماس گرفتم، ولی جواب نمی داد تا اینکه خانمی جواب تماس های من را داد و گفت ما بیمارستان هستیم. گفتم پسرم حالش چطور است؟ گفت مساعد نیست، سریع خودتان را برسانید. ما هم هر طور بود خودمان را به بیمارستان رساندیم. رفت و آمد به داخل بیمارستان بسیار دشوار شده بود. ما را به داخل راه نمی دادند و نهایتاً گفتند که اسماعیل عرب به شهادت رسیده است. 

خبر شهادتش را که شنیدم خدا را شکر کردم. او در راه اسلام رفته بود همان راهی که مردم برایش خون ها دادند و جوان های زیادی در این مسیر جانشان را تقدیم کردند. حالا قرعه شهادت به نام پسر من افتاده بود. خدا را شکر کردم که پسرم عاقبت به خیر شد و در راه دفاع از اسلام و در مسیر حاج قاسم به شهادت رسید. اگر قرار باشد با خون و جانمان از اسلام و کشور دفاع نکنیم پس از چه چیزی قرار است، دفاع کنیم؟ ما باید انقلاب را حفظ کنیم و از ولایت و رهبری باید حمایت کنیم. من این را وظیفه شرعی خود و خانواده ام می دانم. 

 اگر نیایی ضرر می کنی…

ما علاقه زیادی به گلزار شهدای کرمان داشتیم. بعد از شهادت حاج قاسم هم به زیارت ایشان می رفتیم و در سه سال گذشته برای برگزاری سالروز شهادت ایشان همراه با خانواده در گلزار شهدا حضور داشتیم، اما در سال گذشته یعنی دی 1402 قسمت من و همسرم نشد که اسماعیل و بچه ها را همراهی کنیم. من عمل جراحی کرده بودم و نمی توانستم بروم. مادر اسماعیل هم مریض احوال بود. 

اسماعیل خیلی دوست داشت مادرش کنارش باشد. به مادرش گفت من شما را با خودم می برم. مادر گفت من که نمی توانم راه بروم شما اذیت می شوید. اسماعیل گفت من با ماشین شما را تا نزدیکی های موکب می برم و از آنجا هم خودم برای زیارت همراهی تان می کنم. بعد هم شما را می آورم کنار موکب و کنار ما می نشینید قول می دهم که اذیت نمی شوید. شما هم باید از فضای معنوی گلزار استفاده کنی. مادرش گفت نه پسرم خیلی مریض احوالم نمی توانم. بعد اسماعیل به مادرش گفت اگر نیایی ضرر می کنی! این جمله را سه مرتبه تکرار کرد و رفت. 

 فرمانده لشکر 41 ثارالله 

من دوران دفاع مقدس بیش از یک سال در جبهه حضور داشتم. زمانی که در جبهه بودم حاج قاسم فرمانده ما بود. قرار شد یک روز که در منطقه بودیم حاج قاسم بیاید و برای بچه های لشکر سخنرانی کند. 

من هم مشتاقانه رفتم و در برنامه سخنرانی ایشان حضور پیدا کردم. 

در ادامه مراسم ایشان ما را مورد تفقد قرار داد و یک اسلحه و یک انگشتر به من هدیه کرد. من تا سال ها آن هدایا را به یادگار نگه داشتم. سال های زیادی از آن روز می گذرد، ولی آن دیدار و مهری که برای همیشه از ایشان به دل من نشست هرگز از خاطرم بیرون نمی رود. 

فرمانده با درایتی که لشکر 41 ثارالله مرهون فرماندهی اوست. 

خواهر شهید

برادرم خیلی اهل کار، خدمت و کارهای جهادی بود. روستای ما شش شهید داشت و اسماعیل در سالروز شهادتشان حضور داشت و کارهای فنی بر عهده او بود. برادرم به معنای واقعی کلمه خادم الشهدا بود و داوطلبانه در مراسم حاضر می شد و همه کارهای فنی و تعمیراتی موکب و جوشکاری را انجام می داد. بعد از شهادتش همراهان او در موکب از سخت کار کردن ها و همت بالای او در برپایی موکب و پذیرایی از زایران برای مادرم روایت کردند. بچه های حاضر در موکب گلزار شهدا میله ها، ظروف و وسایل تجهیز و پخت و پز را مهیا می کردند. آن ها دو روز قبل از آغاز مراسم آنجا بودند تا روز 13 دی ماه که اوج حضور مردم است. همسرم که در کنارشان بود، می گفت آن ها بدون اینکه استراحت کنند از صبح تا چهار بعدازظهر بدون خوردن غذا دست به کار شده تا موکب خیمه گاه روستای گورچوییه را راه اندازی کنند. همه در تلاش بودند که کارهایشان را به نحو احسن انجام بدهند. 

 من هم در موکب بودم. آن شب بارانی را از یاد نمی برم. باران زیادی بارید، اما برادرم اسماعیل آنقدر خوب داربست را محکم کرده بود که آب باران ضرری به تجهیزات نزند. اسماعیل رفته بود و به موکب های کناری هم یاد می داد که باید چه کار کنند! خیلی زحمت می کشید. 

آن شب بارانی، آب بالای خیمه موکب را گرفته بود و داداش داوطلب شد و رفت تا آن آب را به تنهایی بیرون بریزد. چوبی گرفت و رفت بالای خیمه گاه. در آن شدت باران داوطلب شد. دلم برایش خیلی سوخت. نمی دانستم که برات شهادتش را از خود حاج قاسم خواهد گرفت او متواضعانه، بی ادعا و خالصانه کار کرد و شکر خدا شهادت هم نصیبش شد. اسماعیل خیلی احترام پدر و مادرم را داشت و من از رفتار او الگو می گرفتم. 

 دختر عمه شهید

در تدارک عروسی…

میان هم کلامی با خواهر شهید دختر عمه شهید هم اصرار می کند تا از پسردایی اش شهید اسماعیل عرب روایت کند، هر چند بغض و اشک هایش فرصت زیادی برای ادامه صحبت به ما نمی دهد، اما او از تواضع و فروتنی خاص اسماعیل می گوید. از اینکه در برابر اهل بیت (ع) و شهدا خاضعانه سر تسلیم فرود می آورد و خادمی شان را افتخار می دانست. 

دختر عمه شهید می گوید: اسماعیل اهل غیبت نبود، اگر جایی حرف کسی پیش می آمد، اعتراض می کرد که حرف خودتان را بزنید و غیبت نکنید. در کار خیر پیش قدم بود. مردم دار بود و خیرخواه مردم. اصلاً اهل ریا نبود. 

هر چه بگویم کم گفته ام و حق مطلب ادا نمی شود. اسماعیل اکر می دید کسی به هنر و توان او نیاز دارد، دریغ نمی کرد. گاهی کار افرادی را که توان مالی نداشتند بدون دریافت مزد انجام می داد. 

حالا که به پسردایی و عاقبتش فکر می کنم با خود می گویم او قطعاً در درونش چیزی داشت که خداوند لیاقت شهید شدن را به او عطا کرد. 

 قرار بود در تدارک مراسم عروسی اسماعیل باشیم، اما بعد از شهادتش جمع شدیم و کارهای پذیرایی از مهمان های مراسم شهادت او را انجام دادیم. نمی توانیم قبول کنیم که دیگر او را نمی بینیم. متاسفانه ما ایشان را خیلی دیر شناختیم و ناراحتی ما از این است که او دیگر در میان ما نیست.

پایان خبر سفیر افلاک