عکاسی یا علافی؟ – سفیر افلاک

به گزارش سفیر افلاک امیر جدیدی در یادداشتی در هم میهن نوشت:

اسم مذاکره که می آید حالم خراب می شود. خبرش را که می خوانم دلم آشوب می شود. تصویرش را که می بینم به هم می ریزم. ادای روشنفکری در نمی آورم. حتی دایی جان ناپلئونی هم به قضیه نگاه نمی کنم که بگویم مردم چه نشسته اید که پشت پرده توافق ها انجام شده و ما لعبتکانیم و حاکمان لعبت باز.

واقعیت این است که خسته شدم. از این حجم علافی خسته شدم. چه شب ها و روزهایی که از ذوق مذاکره خواب را بر چشمانمان حرام کردیم. چه روزهایی که به استقبال تیم مذاکره کننده رفتیم. چه جشن ها چه شادی ها چه تلخی ها و سختی هایی که به چشم ندیدیم و به جان نیوشیدیم.

احتمالاً شما هم آه از نهادتان بلند شده و در جوابم می گویید چه نشسته ای که ما هم خسته ایم. می فهمم بهتان حق می دهم. اما یک فرق خبرنگار با باقی مردم این است که همه این اتفاقات از قلم ریکورد و ویزور آنها خوانده و شنیده و دیده می شود.

اسم مذاکره که می آید حالم خراب می شود. شما در جریان همه ماجرا نیستید و منظور عرضم را دقیق متوجه نمی شوید. به همین عکس هایی که دیروز از رُم منتشر شد نگاه کنید.

به تعداد خبرنگارهایی که یک لنگه پا ایستاده اند و منتظرند تا ماشینی از جلویشان رد شود نگاه کنید. اگر اسم این کار علافی نیست پس چیست؟

فکر کنید شما را آفیش کرده اند تا یکی از مهمترین مذاکرات دنیا را پوشش خبری بدهید. شمای خبرنگار هم در ذهنتان همه جوانب را در نظر می گیرید و لباس مناسب به تن می کنید. دیوایس هایتان را شارژ می کنید و خلاصه آنکه مقدمات آنچه در ادامه کار لازم است را مهیا می کنید.

صبح خروس خوان به محل آفیش می روید و بهترین جا را انتخاب می کنید. خب. آخرش که چه؟ تیم های مذاکره کننده در نهایت بی اعتنایی به سرعت برق از جلوی صورتتان می گذرند و می روند. مذاکره تمام می شود و شمای عکاس ده بیست فریم عکس دارید که چند ماشین مشکی از جلوی دوربین تان رد شده اند.

اگر اسم این کار علافی نیست پس چیست؟ ای کاش موضوع به همین چند ساعت و چند روز ختم می شد. مشکل این است که وقتی حرف مذاکره آن هم در این سطح پیش کشیده می شود تا ماه ها و بلکه سال ها باقی اخبار پیرامون همین کلمه پنج حرفی لعنتی می گذرد. خدا کند تمام شود. توافق شود. خسته شدیم.

پایان خبر سفیر افلاک